Hoeveel opblaaskrokodillen zijn er meegenomen? Welke woorden kun je maken van de letters op de shirts van de badmeesters? Hoe oud zou de jarige worden? Elke keer dat Nikki Roosma in het zwembad lag, ontdekte ze iets nieuws. De tweede douche van links die altijd lekte, het door de zon uitgespaarde silhouet van een dolfijn aan de buitenmuur en dat ene jongetje dat elke dinsdagavond speciaal voor de glijbanen kwam. En dit is slechts één werk. 

Nikki’s tekeningen kenmerken zich door “kriebel-kronkel-potloodlijnen” en heel veel details. Ze zouden zoekplaten kunnen heten. Zelf noemt ze ze liever wemelplaten, afgeleid van het Duitse Wimmelbilder (letterlijk: afbeeldingen vol gewemel); het gaat haar niet om het zoeken, maar om het verzamelen van situaties. Nikki observeert, legt vast en brengt zo alledaagse plekken, gebeurtenissen en verhalen samen in haar bonte, vaak ontroerende werk.

De schetsboeken van Ehud Neuhaus (1975) verraden zijn speelse kijk op het leven, maar ook de sterke behoefte om elke dag te observeren wat er om hem heen gebeurt, daarbij stil te staan en zijn emoties te duiden. Ehud laat zich in zijn werk inspireren door heel gewone dingen, en ziet als hij door de stad loopt altijd wel een verhaal dat hij in alle eenvoud op papier wil zetten.

De natuur die in een straathoek van de stad probeert door te dringen, of gewoonweg een combinatie van kleuren – Ehud heeft met zijn potlood- en waterverftekeningen niet per se een boodschap, maar hoopt zijn gevoelens door te geven door de dingen te delen die hem raken. Zijn kunst valt voor hem mooi samen met de rol die yoga in zijn leven speelt; voor beiden geldt dat het draait om een proces van dingen simpeler maken.

Emile Weisz (1997) ontdekte dat de focus op een duidelijk verhaal in zijn werk een vorm van controle was. Hij besloot dit los te laten en zijn werk een weerspiegeling van zijn behoeften als mens op deze planeet te laten zijn. Eerlijk en kwetsbaar, met zichzelf en zijn eigen leven als inspiratiebron.